Sluis Dokkumer Nieuwe Zijlen
Engwierum
De sluis en zeekering bij Dokkumer Nieuwe Zijlen vormen een rijksmonument uit 1729. Hierbij staat een obelisk als monument ‘Ter Eewiger Gedagtenis van de overdijking van 't Dokkumer Diep’.
Neem alvast een kijkje
De sluis en zeekering bij Dokkumer Nieuwe Zijlen vormen een rijksmonument uit 1729. Hierbij staat een obelisk als monument ‘Ter Eewiger Gedagtenis van de overdijking van 't Dokkumer Diep’. De naastgelegen herberg stamt ook uit 1729.
De sluis maakt deel uit van een twee kilometer lange ‘afsluitdijk’. Hiermee werd de oude zeesluis bij de stad Dokkum overbodig. Bovendien werd 600 hectare land gewonnen. De sluis bestaat uit drie sluiskolken. Via de spuisluizen was het mogelijk om het water uit de Friese boezem naar de Waddenzee af te voeren. Via de schutsluis kon het scheepvaartverkeer naar de Waddenzee varen.
De robuuste en ingenieuze constructie was het ontwerp van wiskundig ingenieur en dijkenbouwer Willem de Lorée van de Universiteit van Franeker.
Het complex - met veertien paar deuren - deed zijn werk totdat de Lauwerszee in 1969 werd afgesloten. Nu er sluizen bij Lauwersoog kwamen, verloor de sluis bij Dokkumer Nieuwe Zijlen zijn functie. Toch is deze plek nog belangrijk in het Friese waterbeheer, want de Willem Lorésluis zorgt nog steeds voor de afvoer van overtollig water uit de provincie Fryslân.
Hier vind je Sluis Dokkumer Nieuwe Zijlen
Sylsterwei 269132 EL Engwierum Plan je route
vanaf jouw locatie
-
Gedicht: Underwrâld | Elske Kampen
Gedicht: Underwrâld | Elske Kampen
Bekijk hier het gedicht in gebarentaal (NGT)
ÛNDERWRÂLD
moarn draach ik de bernespultsjes,
sjuery foar fersierde weinen, bûn fan jonge
feinten, de man dy’t stroffelet oer de grins
tusken dronken nacht en matinee
de band mei jierren-80-hits, froulju dy’t
as frije fammen út it sicht fan manlju dûnsje
oant stilte ûnferwacht nei middernacht
wreed de betsjoening brekt
ik dimp it roppen, razen, garje glês en
flessen, draach it doarpsfeest trije dagen oant
fantoomfoarm kantich giel neitiid oantsjut
wêr’t op myn fjild de tinte stie
krekt dan wit ik yn my in stille wrâld as
skielk mei kâlde hân winter boppe my it wetter
huverjend ta stilstân set, in souderflier fan
iis oer my hinne leit
fan grien nei brún myn gers rustkje mei yn
rêst, myn oerflak wurdt ta ûnderwrâld, ik my
ta sliepen lis en mins en feest ferjit, troch
myn dream it lûd fan izers sjit
